گویند روزی سلطان محمود غزنوی برای گردش به باغی که خارج از شهر داشت رفت . در آنجا گفت : از شعرا چه    کسی همراه ماست ؟ عده ای را نام بردند . آنان را احضار کرده گفت : می خواهم از پله های عمارت که در وسط باغ است بالا روم و میل دارم شاعری برای من شعری بسراید به نحوی که وقتی در پله اول پای می گذارم مصرعی بگوید که هجو و زننده باشد و مستوجب قتل و چون در پله دوم پای نهادم مصرع دیگری بگوید که مصرع اول را به مدح تبدیل کند و اگر در این کار عاجز بماند حکم به قتل وی خواهم داد.

هیچ یک از شعرا جرات این کار را نکردند مگر اسدی طوسی که قدم پیش نهاد و قبول کرد .

تا بالای عمارت هجده پله بود .

خواهم اندر تو کنم ای بت پاکیزه خصال          نظر از منظر خوی شب و روز و مه و سال

خفته باشی تو و من می زده باشم همه شب    بوسه ها بر کف پای تو ولیکن به خیال

عاشقانت همه کردند چرا من نکنم                 بر سرکوچه تماشای قد و قامت و خال

مادرت کان کرم بود بداد از پس و پیش          به فقیران لب نان و به گدایان زر و مال

رفت تا انته القصه که نتوان بکشید               تیر مژگان که زدی بر دل ریشم فی الحال

وه که بر پشت تو افتادن و جنبش چه خوشست          کاکل مشک فشان از اثر باد شمال

از تو درآرم و با دامن خود پاک کنم               چکمه از پای تو ای سرو خرامان اقبال

یاد داری که تو را تا به سحر می کردم           صد دعا از دل مجروح پریشان احوال